Έξω οι φασίστες από τις πορείες της ημέρας Γενοκτονίας των Ποντίων - 19 Μάη

19 Μαίου. 
       Μία ημέρα αφιερωμένη στις 353.000 (και άλλες τόσες) ψυχές  που σφαγιάστηκαν, δολοφονήθηκαν, αφανίστηκαν, κηνυγήθηκαν, κάηκαν, πέθαναν από ένα σχέδιο αφανισμού, συστηματικής και μεθοδευμένης εξόντωσης του Ποντιακού πλυθησμού. Αυτή η μέρα ψηφίστηκε το 1994 από την Ελληνική Βουλή ως ημέρα μνήμης για την γενοκτονία των Μικρασιατών μεταξύ 1916-1923. Αυτή τη μέρα κάθε χρόνο από τότε (αλλά και από παλαιότερα) δεν έχει σταματήσει ο αγώνας των Ποντίων (και όχι μόνο) σε ολόκλήρο τον κόσμο για αναγνώριση της γενοκτονίας. Ένα ευχάριστο συμβάν, είναι η αναγνώριση της γενοκτονίας από την Αυστραλία, χάρης τον Αυστραλό Υπουργό Δικαιοσύνης Μ.Άτκινσον ο οποίος όχι μόνο ενέκρινε ομόφωνα το ψήφισμα της Ποντιακής Αδελφότητας Νότιας Αυστραλίας, με το οποίο αναγνωρίζει την ποντιακή γενοκτονία, αλλά παρεβρέθηκε και σε εκδήλωση της αδελφότητας για τα 50 χρόνια ντυμένος με παραδοσιακή στολή και μάλιστα ήτανε δέκτης αρνητικών σχολίων και δημοσιευμάτων από το Τουρκικό κράτος. Ωστόσο ο αγώνας μας πλέον είναι η διεθνής αναγνώριση της γενοκτονίας των Ποντίων, όμως έγινε και με τη γενοκτονία των Αρμενίων. 
       Έτσι κάθε χρόνο την ημέρα αυτή που είναι αφιερωμένη στη μνήμη των νεκρών του Πόντου χιλιάδες κόσμου (σε Αθήνα, Θεσσαλονίκη κλπ) συμμετέχουν σε πορείες και ομιλίες που έχουνε ως θέμα την αναγνώριση της γενοκτονίας σε παγκόσμιο επίπεδο. Σε μία τέτοια μέρα, μέρα εναντίων στα εγκλήματα του Τουρκικού εθνικισμού, κάθε υγιής σκεπτόμενος άνθρωπος θα ήταν αντίθετος στην προσθήκη και εμπαιγμό εθνικιστικών γενικά στοιχείων σε μία τέτοια εκδήλωση και μία τέτοια μέρα. Είναι ντροπή για τους νεκρούς Πόντιους προγόνους μας, που πολλοί από αυτούς αρνήθηκαν τη δεκαετία του 1910 την στράτευση στον στρατό και δημιούργησαν αντάρτικες ομάδες στα βουνά, να αφήνουμε εμείς να συμμετέχουν εθνικιστές στην πορεία της 19 Μάη. 
       Είναι ντροπή να υπάρχουν μισάνθρωπα πλάσματα με εθνόσημα και να φωνάζουν για τους νεκρούς Ποντίους. Να φωνάζουνε οι εθνικιστές, υπέρ των νεκρών από άλλους εθνικιστές. Πως γίνεται αυτό? Και από λογικής άποψης είναι παράλογο. Αφού όμοιοί σας εθνικιστικά εκτρώματα, σκότωσαν  τους παπούδες μας. Και το ίδιο ίσως να κάνατε και εσείς σε Τούρκους αν κάποτε γινόταν κάτι ανάλογο με αντίστροφους ρόλους. Κάποτε και εσεις θα κάνατε το ίδιο ακριβώς. Θα βιάζατε και θα σφάζατε τους άλλους λαούς.
      Εσείς που γενικεύετε τον Τουρκικό λαό και ζητάτε να πεθάνει κάθε Τούρκομόγγολος όπως περήφανα λέτε. Εσείς λοιπόν, γνωρίζεται οτι το μεγαλύτερο μέρος του απλού λαού ζούσε ειρηνικά? Πόντιοι και Τούρκοι. Οτι υπήρχαν Τούρκοι που βοηθούσαν τους Έλληνες? Που τους κρύβανε? Που κλάψανε μαζί τους.
       Ο εθνικισμός από όπου κι αν προέρχεται δημιουργεί εγκλήματα, χύνει αίμα και αμαβρώνει την ιστορία. Είτε είναι γαλανόλευκος, είτε ερυθρόλευκος, ο εθνικισμός είναι ένα επικύνδηνο φίδι. Οι πρόγονοί μας ΠΟΤΕ δεν ήτανε εθνικιστές. Αγαπούσαν τον τόπο τους και θέλανε να ζήσουν ελεύθεροι. Για ποια ελευθερία και ειρήνη θέλετε να φωνάξετε εσείς? Εσείς ζητάτε ΞΑΝΑ αίμα, ΞΑΝΑ πόλεμο.


ΧΡΕΟΣ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΠΟΝΤΙΩΝ ΣΤΙΣ 19 ΜΑΗ ΝΑ ΜΗΝ ΑΦΗΣΟΥΜΕ ΚΑΝΕΝΑ ΜΙΣΑΝΘΡΩΠΟ ΣΤΟΙΧΕΙΟ ΝΑ ΣΠΗΛΩΣΕΙ ΤΗΝ ΜΝΗΜΗ ΤΩΝ ΝΕΚΡΩΝ ΠΟΝΤΙΩΝ - ΘΥΜΑΤΩΝ ΤΟΥ ΤΟΥΡΚΙΚΟΥ ΕΘΝΙΚΙΣΜΟΥ


Μέχρι τότε έχουμε ακόμα πολλά να πούμε από αυτό εδώ το blog.


Κόκκινος Πόντος

Κόκκινος Πόντος

       Μια ζεστή μέρα του Αυγούστου. Ανατολική Θράκη μέσα σε Τουρκικό έδαφος, λίγο έξω από την Ραιδεστό. Στάση σε ένα απο τα Parking-Eστιατόρια-WC δίπλα στον δρόμο. Η θέα πολύ ωραία από εδώ. Κάποτε εδώ είχε χυθεί άπειρο αίμα. Είχαν περπατήσει άπειρα ζευγάρια πόδια από κυνηγημένους. Μπορεί εδώ κιόλας που βρίσκεται το parking να είχαν σφαχτεί πολλοί άνθρωποι. Η προσπάθειά μας να αγοράσουμε νεράκια από το μαγαζί με ψιλικά είναι μάταιη, αφού η γραφική γιαγιά δεν καταλαβαίνει. Μουρμουρίζει ακαταλαβίστικα τούρκικα, αλλά σε κάποια στιγμή κάποιες αρχαίες ελληνικές λέξεις ξεπηδούν από το στόμα της. Λέξεις γνώριμες. Ιωνικές.
       Η γιαγιά μιλούσε ποντιακά, μη γνωρίζοντας ποιοί είμαστε και απο πού ερχόμαστε. Δεν ξέρει Ελληνικά. Για αυτήν τα Ελληνικά, είναι τα ποντιακά. Η ανταπόκρισή μας στα ποντιακά της, την έκανε χαρούμενη. Δύο ίδιοι κόσμοι που τους χώρισαν κάποτε. Η τουρκάλα γιαγιά και εμείς. Θα μπορούσαν αν ήταν αλλιώς τα πράγματα να είχαμε μεγαλώσει στην ίδια γειτονιά με την γιαγιά αυτή. Να την ξέραμε από χρόνια. Αλλά και πάλι, πρώτη φορά την συναντάμε και μπορούμε να συνενοηθούμε. Μας συνδέει κάτι πολύ παλιό. Κάτι που κάποιοι κάποτε θέλησαν να εξαφανήσουν, να αφανήσουν. Αλλά οι κόσμοι ήταν ένα. Οι δύο διαφορετικοί λαοί ήταν ένα σώμα. Ζούσαν αρμονικά.
       Σαν να είχε γίνει κάποια μετάγγιση αίματος και να λειτουργούσε το σώμα άριστα. Άλλωστε δεν υπάρχει καθαρό και βρώμικο αίμα. Το DNA είναι το ίδιο. Όλοι είμαστε φτιαγμένοι από την ίδια κοσμική ύλη. Απλά έχουμε τη γλώσσα ή τις παραδόσεις για να θυμόμαστε και να συνενοούμαστε. Όχι για να χωρίζουμε. Κι όμως σε αυτόν τον τόπο έγινε το τελευταίο. Η γιαγιά ήταν από τον πόντο. Οι δικές μας γιαγιάδες φύγανε πριν 90 χρόνια. Αυτή έμεινε. Ίσως να ήτανε φίλη των προγιαγιάδων μας. Αν όχι αυτή, ίσως η μητέρα της. Ίσως κάποτε πριν 100 χρόνια να πήγαιναν μαζί στα παρχάρια η μαμά της και οι προγιαγιάδες μας. Ίσως..

Καλως σας βρήκαμε, ελπίζουμε αυτή η νέα προσπάθεια να κρατήσει και να μην μείνει μόνο ιντερνετικά.
Για να μάθουμε στις νέες γεννιές και σε όλο τον κόσμο, το κακό που κάνει ο εθνικισμός.
Εμείς οι πόντιοι ξέρουμε καλύτερα από τον καθένα σε αυτόν τον τόπο τι θα πει εγκλήματα εθνικισμού, διωγμοί και προσφυγιά. Ξέρουμε καλά και από αντάρτικα. Από τη μάχη για το μεγαλύτερο δικαίωμα του ανθρώπου πάνω στην γη: Το να ζει ελεύθερος εκεί που γεννήθηκε, να πηγαίνει όπου θέλει, να ερωτεύεται και να δημιουργεί.
Για την κομμουνιστική και αριστερή μεριά των Ποντιών.
Ενάντια σε ΚΑΘΕ ΕΙΔΟΥΣ ρατσισμό και εθνικισμό.
Περήφανοι ποντιακοί χαιρετισμοί.

Κόκκινος Πόντος